نتایج جست جو "سخن" در سایت 100هنر

یوسف زاده .اسفند ۱۴۰۱

لیک . مرکب و ورق طلا روی بوم ..جواد یوسف زاده 1401

با تو سخن می گویم نامت را به من بگو دستت را به من بده حرفت را به من بگو قلبت را به من بده، من ریشه های تو را دریافته ام با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام و دست هایت با دستان من آشناست. در خلوت روشن با تو گریسته ام برای خاطر زندگان، و در گورستان تاریک با تو خوانده ام زیباترین سرودها را زیرا که مردگان این سال عاشق ترین زندگان بودند. دستت را به من بده دستهای تو با من آشناست ای دیر یافته! با تو سخن می گویم بسان ابر که با طوفان بسان علف که با صحرا بسان باران که با دریا بسان پرنده که با بهار بسان درخت که با جنگل سخن می گوید زیرا که من ریشه های تو را دریافته ام زیرا که صدای من با صدای تو آشناست من درد مشترکم...

ا را چه رسید از خاک در آمدیم و بر باد شدیم ترکیب بداهه #خوشنویسی #سطر

ا #فروخته-شد

لاسه شاسی شده روی mdf مطاله مطالعه #فیزیک #کوانتوم وشرکت در سخنرانی های مختلف پ... متریال گلاسه شاسی شده روی mdf

ته عشق نداند که چیست ای ساقی بخواه جام و گلابی به خاک آدم ریز غلام آن کلماتم که آتش افروزد نه آب سرد زند در سخن برآتش تیز شعر: #حافظ خط: #اکبرنژاد

...keyvan4874@، غرب ایران

ی کاغذ آهار مهره

ِ من فنِّ سخن باشد ولی با بوسه ی تو #جواد_شریفی #این_جاذبه_زمین_اگر_بگذارد #من_سکوت_کردم_... #خط_اسحاق_اکابری

ست و حرکت، فواره وار و در حدود بینش سیاره‌های نورانی می‌چرخند زمین در ارتفاع به تکرار می‌رسد و چاههای هوایی به نقب‌های رابطه تبدیل می‌شوند و روز وسعتی است که در مخیلهٔ تنگ کرم روزنامه نمی‌گنجد چرا توقف کنم؟ راه از میان مویرگ‌های حیات می‌گذرد کیفیت محیط کشتی زهدان ماه سلول‌های فاسد را خواهد کشت و در فضای شیمیایی بعد از طلوع تنها صداست صدا که ذوب ذره‌های زمان خواهد شد. چرا توقف کنم؟ چه می‌تواند باشد مرداب چه می‌تواند باشد جز جای تخم ریزی حشرات فاسد افکار سردخانه را جنازه‌های باد کرده رقم می‌زنند. نامرد، در سیاهی فقدان مردیش را پنهان کرده‌است و سوسک.... آه وقتی که سوسک سخن می‌گوید. چرا توقف کنم؟ همکاری حروف سربی بیهوده ست. همکاری حروف سربی اندیشهٔ حقیر را نجات خواهد داد. من از لالهٔ درختانم تنفس هوای مانده ملولم می‌کند پرنده‌ای که مرده بود به من پند داد که پرواز را بخاطر بسپارم نهایت تمامی نیروها پیوستن است، پیوستن به اصل روشن خورشید و ریختن به شعور نور...

ه بخوان در هر نگهم با تو سخنها دارم #محمدرضا_حسینعلی

ا خواهد گرفت روزی که کمترین سرود بوسه است وهر انسان برای هر انسان برادری ست روزی که دیگر درهای خانه شان را نمی بندند قفل افسانه ییست وقلب برای زندگی بس است روزی که معنای هر سخن دوست داشتن است تا تو به خاطر آخرین حرف دنبال سخن نگردی روزی که آهنگ هر حرف،زندگی ست تا من به خاطر آخرین شعر رنج جستجوی قافیه نبرم روزی که هر لب ترانه ییست تا کمترین سرود،بوسه باشد روزی که تو بیایی،برای همیشه بیایی ومهربانی با زیبایی یکسان شود روزی که ما دوباره برای کبوترهایمان دانه بریزیم ومن آن روز را انتظار می کشم حتی روزی که دیگر نباشم

یا در خطوطِ کوهپایه‌یی رمه‌یی که شبان‌اش در کج و کوجِ ابر و ستیغِ کوه نهان است؛ یا به سیری و سادگی در جنگلِ پُرنگارِ مه‌آلود گوزنی را گرسنه که ماغ می‌کشد. تو خطوطِ شباهت را تصویر کن: آه و آهن و آهکِ زنده دود و دروغ و درد را. ــ که خاموشی تقوای ما نیست. □ سکوتِ آب می‌تواند خشکی باشد و فریادِ عطش؛ سکوتِ گندم می‌تواند گرسنگی باشد و غریوِ پیروزمندِ قحط؛ همچنان که سکوتِ آفتاب ظلمات است ــ اما سکوتِ آدمی فقدانِ جهان و خداست: غریو را تصویر کن! عصرِ مرا در منحنی‌ تازیانه به نیش‌خطِ رنج؛ همسایه‌ی مرا بیگانه با امید و خدا؛ و حرمتِ ما را که به دینار و درم برکشیده‌اند و فروخته. □ تمامی‌ِ الفاظِ جهان را در اختیار داشتیم و آن نگفتیم که به کار آید چرا که تنها یک سخن یک سخن در میانه نبود: ــ آزادی! ما نگفتیم تو تصویرش کن!

ده به لب باز در اوج غمم باز رنجیده تنم من و تاریکی شب من و خاموشی لب منم آن شب زده ی خسته تنم ساده رفتی نشنیدی سخنم منم آن غمزده ی سوخته دلم چشم ها شسته از این بار غمم خواهم این لب به سخن باز کنم مُهر برکَنده از این راز کنم نغمه با نی چو هم ساز کنم قصّه ی عشق تو آغاز کنم باز از خواب تو بیدار شدم تشنه ی لحظه ی دیدار شدم باز با غصّه هم آغوش شدم باز از یاد فراموش شدم در شب سرد بی مهتاب دلت منم آن شمعی که خاموش شدم...

م چگونه سر ز خجالت برآورم بَرِ دوست که خدمتی به سزا برنیامد از دستم بسوخت حافظ و آن یارِ دلنواز نگفت که مَرهمی بفرستم که خاطرش خَستم (اکریلیک روی بوم دیپ)

/ مریم جمالی