نتایج جست جو "قصه" در سایت 100هنر

م است... اکریلیک. مرکب و و رق طلا روی بوم جواد یوسف زاده 1400

ن پنجره می بینم باز نه کسی پنجره را رو به افق باز کند نه شکر کم کند از تلخی این رنج دراز ! من و تو قسمتی از قصه ی این کافه شدیم و تو هر روز گذر می کنی از قهوه ی من این چه رازیست که من ، تلخ ، تو را می نوشم ! تو شدی خواب عمیق شب بی خوابی من. #افشین_مشفقی

خته شده جهت کمک به سیل زدگان)

ند حکیمان ملالت است کوته کنیم قصه که عمرت دراز باد خط: #اکبرنژاد

یز ایجاد کرده، انگار موجودات فضایی اینجا رو ساختند یا مثل قصه جک و ساقه لوبیا وارد خونه غول ها شدی.

نِ کوه قوی پیکر دو دلجو مهربان با هم دو غمگین قصه گوی غصه های هر دوان با هم خوشا دیگر خوشا عهدِ دو جانِ همزبان با هم دو تنها رهگذر کفتر نوازش های این آن را تسلی بخش تسلی های آن این را نوازشگر خطاب ار هست : خواهر جان جوابش : جانِ خواهر جان بگو با مهربانِ خویش درد و داستانِ خویش نگفتی ، جانِ خواهر ! اینکه خوابیده ست اینجا کیست ستان خفته ست و با دستان فرو پوشانده چشمان را تو پنداری نمی خواهد ببیند روی ما را نیز ، کو را دوست می داریم نگفتی کیست ، باری ، سرگذشتش چیست پریشانی غریب و خسته ، ره گم کرده را ماند شبانی گله اش را گرگها خورده و گرنه تاجری کالاش را دریا فرو برده و شاید عاشقی سرگشته ی کوه و بیابانها سپرده با خیالی دل نه ش از آسودگی ، آرامشی حاصل نه ش از پیمودن دریا و کوه و دشت و دامانها اگر گم کرده راهی بی سرانجامست مرا به ش ، پند و پیغام است در این آفاق من گردیده ام بسیار نماندستم نپیموده به دستی هیچ سویی را نمایم تا کدامین

باز برمی کشی آهی و ، می گریی بغضت میکند خشک ، رود روان را آخر ز چه روی است تو را این حال و آن دل بد ، که می کند فغان چیست راز دل دلِ این قاصدک پیر که نمی دهد برایت خبری خوش به ارمغان نه نسیم را لطف است با تو نه می آکند دیده گانت را سراب یاران همگی ز مستی در خواب اند نیست ساغری که دهدت ، پیمانه ای شراب زندگی برای تو در او بود با او لحظه هایت ، می شد به رنگ گلهای بهار خورشیدی بود که میدرخشید در تن گل های سرخ ، در زمزمۀ جویبار فلک شکست شوق پروازت را در پس ابر رعد غرید و برق ، سینه اش را کرد نشان قلبت نمی تپید ، در درنگ قلب او آسمان می برد عشقت را ، به اعماق کهکشان به رسم ، نوشته این را بر قلب زمین خواهد روئید گل ، تا شود پرپر می رود شاهین تا اوج تا برافکنیم از تنش ، شهپر این است سایۀ سرنوشت یک انسان می جوید رنگ عشق را در آسمان اما آنجا که می نویسند قصه بر می گیرند از دل تو ، از چشم من ، امان ------------------ بردیا امین افشار

راسر می شنید اما برایش باورش مشکل آه آری باز.. داشتم می گفتم هر چه در من بود سرنوشت آتش و آشوب می شنید اما برایش باورش مشکل می توانست او اگر می خواست قصه هایم را کند باور قصه ی افسون بی مرز نگاهش از سحر تا شب می شنید اما برایش باورش مشکل قصه ام را باز می گویم داستان باور و انکار با تمام فصل هایش می شود تکرار از زبان قلب می خوانم برایش می شنید اما برایش باورش مشکل

ی‌رنگی ست افقِ دیدِ غزل حیف به هر جا نرسد اصلِ هرقصه فقط آن طرفِ دلتنگی ست تا زمین کوچه یِ باریکِ پر از ایکاش ست چاره باحسرت صدرنگ زمان همرنگی‌ست بینِ بازارِ زمان سکّه ی یک پول شدیم پشتِ‌مان‌روم ولی‌حیف‌که رومان‌زنگی‌ست این چنین است که تکلیف مشخّص نشود عقل‌ودل‌دردوطرف،"خود"‌دودلی‌آونگی‌ست خودِ من درنَوَسان است چه آرام چه تند! مرغِ‌کُرچی‌ست‌گهی،گاه‌خروسی‌جنگی‌ست گاه پا هست ولی پایِ دلت می مانی این‌چنین‌لنگ‌شدن سخت‌تر از‌هر لنگی‌ست. #چنگیز_رحمتی @rahmatichangiz

بودن ! در جنگل واژگان سوزان افسون شده در حصار بودن ! با بار گران شهریاری اجبار به اختیار بودن ! خود بازی روزگار داده بازیچه ی هر قمار بودن ! دردست که در مدار نحسی چون طالع بد بیار بودن ! در دست نوشته های هستی چون نقطه ی شک کنار بودن ! مردیست که در کشاکش درد در معرکه در مدار بودن ! با شیر دلی ز گرگ هستی ترسی به دل از شکار بودن ! بازیگر قصه های دیرین بازیچه ی روزگار بودن ! آیا رسد آنکه ناوک مرگ از شهر دلش گذار بودن ؟ فریاد معین شود شب آویز با سوز تو سازگار بودن ؟

ن همه ناز و تنعم که خزان می‌فرمود عاقبت در قدم باد بهار آخر شد آن پریشانی شب‌های دراز و غم دل همه در سایه گیسوی نگار آخر شد باورم نیست ز بدعهدی ایام هنوز قصه غصه که در دولت یار آخر شد ساقیا لطف نمودی قدحت پرمی باد که به تدبیر تو تشویش خمار آخر شد شعر: #حافظ خط: #اکبرنژاد #بداهه_نویسی

#حافظ خط: #اکبرنژاد #بداهه_نویسی

د غزلسرا #حضرت_حافظ دکلمه #شیدا_نامور

دیرست  و  شب  بلاخیز  رم  کرده زیر باران این  داستان  دردیست  از غصه  قصه لبریز این  روزگار مردیست از عمق  روزگاران این  سنفونی مرگ است  در  پرده ی  غم انگیز این  زخمه ی  تگرگ  است  بر ساز  جویباران این  اشکهای  تاک است کز  شاخه  گشته  آویز این های های خاک است از چشم چشمه ساران این  بوسه ی  تگرگ  است بر  زخمهای پالیز این  یادگار  برگ  است خشکیده  شاخساران این خونبهای سار است  آشوب برگ  و  بر  ریز این  سوز  ماندگار  است  در  جان  بیشه زاران این بغض  روزگار است  این  بغض  گریه  آمیز این گریه بر بهار  است بر روی  آبشاران این ناله تذرو  است با  هق هق شب آویز این  رقص مرگ سرو  است  همراه ضرب باران این قصه ی  معین است  در  سینمای  پاییز این  پرده ی ‌پسین  است پاییز در بهاران این  قصه  نیست  پالیز یک  روز  وهم انگیز بر اسب  باد پاییز  آید ز کوهساران