نتایج جست جو "دریای" در سایت 100هنر

#فروخته_شده ابعاد ۶۰ در ۸۰

د iltay_ili#

ه ازش فهمید... تو انزلی برج ساعت مناره ای است که نماد شهر انزلیه این بنا سال 1230 با آجر ساخته شد و در ابتدا بعنوان برج دیدبانی و فانوس دریایی راهنمای کشتیرانان خزر بود و بعد از پیشرفت ناوبری دریایی این ساختمون به ساعت شهر تغییر کاربری داد...

گیز چشمانت چه زیباست آنجا که دل باید به دریا زد همینجاست #فروخته_شد

امتگاه چوپانان 15 ثانیه نوردهی

ی کِشم پرده ای تاریک بر روی رویایت نمی کُنم بر جداره های دل زیبایت ، رسوب چشمانت نیست دیگر مشتاق دیدارم فردا روزیست که میشوم برایت فراموش می روم و این است آخرین حرفم می کُنم آرام اما مدام ، خود را برای تو خاموش می نشیند یادی از ایام گذشته بر دلم با تکه ای نگاه ، گَشتم در دریای عشقت شناور امان از این روزها که بودند ، دروغ نمیدانم چگونه ؟ دوست داشتنت را کردم باور؟ چگونه نشست خزان بر باغچه ام چگونه بُرید دلت از دل تنگم پیمان ؟ نگاهت پر کشید و نشست بر نگاه مشتاقی ندارم به خدای عشق من ، دیگر ایمان می روم از پیش تو ، می روم از دنیایت پر کرده ام عشقت را در گذشته هایم ، در مَشک می شود بغضت در گلویم فریاد می ریزد نامت بر گونه هایم ، در اشک فردا می رسد و خورشید می کند طلوع چشمان ناز تو در خواب اند و بسته اینجا اما خزان است و تندبادی سرد که می کند طوفان ، در این دل خسته ---------------------- بردیا امین افشار

دارد که دست و پای دائم می زند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید
آن زمان که مست هستید از خیال دست یابیدن به دشمن
آن زمان که پیش خود بیهوده پندارید
که گرفتستید دست ناتوانی را
تا توانایی بهتر را پدید آرید
آن زمان که تنگ می بندید
بر کمرهاتان کمربند ‎در چه هنگامی بگویم من ؟
یک نفر در آب دارد می کند بیهوده جان قربان ‎آی آدمها که بر ساحل بساط دلگشا دارید
نان به سفره جامه تان بر تن
یک نفر در آب می خواند شما را
موج سنگین را به دست خسته می کوبد
باز می دارد دهان با چشم از وحشت دریده
سایه هاتان را ز راه دور دیده
آب را بلعیده در گود کبود و هر زمان بی تابیش افزون
می کند زین آبها بیرون ‎گاه سر . گه پا ‎آی آدم ها ‎او ز راه دور این کهنه جهان را باز می پاید ‎می زند فریاد و امید کمک دارد ‎آی آدم ها که روی ساحل آرام ، در کار تماشائید !
موج می کوبد به روی ساحل خاموش
پخش می گردد چنان مستی به جای افتاده ، بس مدهوش
می رود نعره زنان. وین بانگ باز از دور می آید :

جیحون چه دانستم که سیلابی مرا ناگاه برباید چو کشتی‌ام دراندازد میان قُلْزُم پرخون زند موجی بر آن کشتی که تخته‌تخته بشکافد که هر تخته فروریزد ز گردش‌های گوناگون نهنگی هم برآرد سر‌، خورد آن آب دریا را چنان دریای بی‌پایان‌، شود بی‌آب چون هامون شکافد نیز آن هامون‌، نهنگ بحرفرسا را کشد در قعر ناگاهان به دست قهر چون قارون چو این تبدیل‌ها آمد نه هامون ماند و نه دریا چه دانم من دگر چون شد که چون غرق است در بی‌چون چه دانم‌های بسیار است لیکن من نمی‌دانم که خوردم از دهان‌بندی در آن دریا کفی افیون (اکریلیک روی بوم دیپ)

در سودای تو خاک قدمند شهری اندر هوست سوخته در آتش عشق خلقی اندر طلبت غرقه دریای غمند خون صاحب نظران ریختی ای کعبه حسن قتل اینان که روا داشت که صید حرمند هر خم از زلف پریشان تو زندان دلیست تا نگویی که اسیران کمند تو کمند تو سبکبار قوی حال کجا دریابی که ضعیفان غمت دردکشان ستمند سعدیا عاشق صادق ز بلا نگریزد سست عهدان ارادت ز ملامت برمند ابعاد نوشته شده ابعاد پارچه بوم است، به دلیل ابعاد بزرگ اثر بصورت رول پارچه ارسال میشود

مشقی کاغذ ابر و باد شعر از #حسین_منزوی «دریای شور انگیز چشمانت چه زیباست / آنجا که باید دل به دریا زد همینجاست» بهمن ماه ۱۳۹۸ #شکسته_نستعلیق #نستعلیق