نتایج جست جو "فریاد" در سایت 100هنر

اکریلیک و مرکب روی بوم .جواد یوسف زاده ۱۴۰۰

با تو سخن می گویم نامت را به من بگو دستت را به من بده حرفت را به من بگو قلبت را به من بده، من ریشه های تو را دریافته ام با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام و دست هایت با دستان من آشناست. در خلوت روشن با تو گریسته ام برای خاطر زندگان، و در گورستان تاریک با تو خوانده ام زیباترین سرودها را زیرا که مردگان این سال عاشق ترین زندگان بودند. دستت را به من بده دستهای تو با من آشناست ای دیر یافته! با تو سخن می گویم بسان ابر که با طوفان بسان علف که با صحرا بسان باران که با دریا بسان پرنده که با بهار بسان درخت که با جنگل سخن می گوید زیرا که من ریشه های تو را دریافته ام زیرا که صدای من با صدای تو آشناست من درد مشترکم...

#نقاشی #معاصر

حوصله زیاد هم ندارم ... مثل اسب می تازم گاهی هم درنگ می کنم، اما وا نمی مانم، می تازم مگر از گردنه به میان دره پرتاب شوم و استخوانهایم خرد شود وگرنه می تازم من دختر کوردم دختر دره های تنگ شبهای سرد چشمهای پر از درد دختر دردم ... دختر قهرمانانم دختر کوه و دشت و بیابانم این منم ....دختر کورد ... دختر چشمهای پر از غیرت چشمهای جوان نه ناجوان ! دختر استقامتم،دختر پایداریم،دختر شکنجه ام،دختر ظلمم! دختر تعصبی شیرین... چشمهایم بیخود نیست که برق میزند...برق کورد است ...برق بزرگی کورد! دختر کوههای بلندم دختر زاگرسم آرام می تازم همچون شیر می غرم به هر آن کس که چپ بنگرد عصیان میکنم در برابر حرف زور و ناروا من خون کورد در رگهایم جاریست خونی سرخ و آتشین من کوردم دختر عشق و کوردستان دختر آبشار و طوفان مثل پروانه به دور کشورم میچرخم! مسکوتم تا وقتی که حق برجاست... گرگ میشوم برای ناحق... آنچنان فریادی برخواهم آورد که آشام و انسان و آبها و زمین بلرزد

001- سعید نادمی : @SaeedNademi09159101002 بقیه دکلمه ها و کارهای ساخته شده من درکانال مشهد دکلمه : @MashhadDeklame

ادشان بر آورد از خواب...

یل صفوی ( خطایی) سایز 32X42

هفته از این زخم اندرون ماندم خموش و آه ، که فریاد داشت ، درد

ر این کوچه ی احساس رود و خودش را بسپارد به دلِ گمشده گی راه پیمودنی سخت جدایی را او تک و تنها برود ولی ای عشق بدان خاک این راه که رفتی همه آلوده شده غرق تنهایی و آغشته به اشک سرد سرد از دل خون همه جا پر ز من است و تو ای باد به گوشش برسان ضجه ام من بغض هذیان و غمم که در این مقصد کور با تو همراه شوم با تو فریاد شوم با تو هستم با منی تو باز این فاصله و یک دل تنگ همه ی ثانیه ها در سکوتم خفه اند خفه اند خفه اند

م که ریخته اند در پای چاه زندگی می زند ساز را در دشت پُر می شود در چوپان ، در نی می چکد بر گلبرگهای گل می ریزد خود را در جام ، در می نگاهش نمی چرخد به سویم گوئی شرابش تلخ است بر من فریاد می کشد با خشم می کَند جانم را ، ازتن من همان اشکم در ابر که چون قطره می نالد انواری جدا از مادر که بر دمنها می بارد طبعم آهیست بغض آلود بر کشیده میشوم از خشم چون اشکی در چنگ ظلم ریخته می شوم از چشم این چنین ردای غم تا به کی خواهم دوختن ؟ در دل این جنگل خشک بوته ها ، خواهم سوختن کاش خورشید بتابد گرم بخار سازد درد از وجودم بر کشم لبخند بر رخ ذکر گویمش ، در سجودم کاش مهتاب ببارد بر دشت مرگِ شب را کُند تقدیر تا دل ، طلوع خورشید را بر تنِ سردم کُند تفسیر