هنر خوشنویسی : اشعار مولانا

ده‌ام چو عقل و جان، از همه دیده‌ها نهان تا سوی جان و دیدگان مشعله نظر برم آمده‌ام که ره زنم، بر سر گنج شه زنم آمده‌ام که زر برم، زر نبرم خبر برم گر شکند دل مرا جان بدهم به دل‌شکن گر ز سرم کله برد، من ز میان کمر برم آن که ز زخم تیر او کوه شکاف می‌کند پیش گشاد تیر او وای اگر سپر برم گفته‌ام آفتاب را گر ببری تو تاب خود تاب تو را چو تب کند، گفت بلی اگر برم آن که ز تاب روی او نور صفا به دل کشد وان که ز جوی حسن او آب سوی جگر برم در هوس خیال او همچو خیال گشته‌ام وز سر رشک نام او نام رخ قمر برم اوست نشسته بر نظر، من به کجا نظر کنم اوست گرفته شهر دل، من به کجا سفر برم این غزلم جواب آن باده که داشت پیش من گفت بخور، نمی‌خوری پیش کس دگر برم **

۰*۷۰ #مولانا #اکریلیک_روی_بوم

از دار نترسیم مجنون صفتانیم که در عشق خداییم مولانا

نهادن جان گرو بس اکدش و بس کدخدا کز شور می‌های خدا کرده‌ست اندر شهر ما دکان و خان و مان گرو آن شاه ابراهیم بین کادهم به دستش معرفت مر تخت را و تاج را کرده‌ست آن سلطان گرو بوبکر سر کرده گرو عمر پسر کرده گرو عثمان جگر کرده گرو و آن بوهریره انبان گرو پس چه عجب آید تو را چون با شهان این می‌کند گر ز آنک درویشی کند از بهر می خلقان گرو آن شاهد فرد احد یک جرعه‌ای در بت نهد در عشق آن سنگ سیه کافر کند ایمان گرو من مست آن میخانه‌ام در دام آن دردانه‌ام در هیچ دامی پر خود ننهاده چون مرغان گرو بهر چه لرزی بر گرو در کار او جان گو برو جان شد گرو ای کاشکی گشتی دو صد چندان گرو خامش رها کن بلبلی در گلشن آی و درنگر بلبل نهاده پر و سر پیش گل خندان گرو