نتایج جست جو "خاموش" در سایت 100هنر

وان از سر عشق از چشمه ی نوش بخوان تا حرف آید ساز خاموش عباس مشهوری

ادشان بر آورد از خواب...

وم کم‌کم ز رنج‌ها به زبان آیند

ی کِشم پرده ای تاریک بر روی رویایت نمی کُنم بر جداره های دل زیبایت ، رسوب چشمانت نیست دیگر مشتاق دیدارم فردا روزیست که میشوم برایت فراموش می روم و این است آخرین حرفم می کُنم آرام اما مدام ، خود را برای تو خاموش می نشیند یادی از ایام گذشته بر دلم با تکه ای نگاه ، گَشتم در دریای عشقت شناور امان از این روزها که بودند ، دروغ نمیدانم چگونه ؟ دوست داشتنت را کردم باور؟ چگونه نشست خزان بر باغچه ام چگونه بُرید دلت از دل تنگم پیمان ؟ نگاهت پر کشید و نشست بر نگاه مشتاقی ندارم به خدای عشق من ، دیگر ایمان می روم از پیش تو ، می روم از دنیایت پر کرده ام عشقت را در گذشته هایم ، در مَشک می شود بغضت در گلویم فریاد می ریزد نامت بر گونه هایم ، در اشک فردا می رسد و خورشید می کند طلوع چشمان ناز تو در خواب اند و بسته اینجا اما خزان است و تندبادی سرد که می کند طوفان ، در این دل خسته ---------------------- بردیا امین افشار

دارد که دست و پای دائم می زند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید
آن زمان که مست هستید از خیال دست یابیدن به دشمن
آن زمان که پیش خود بیهوده پندارید
که گرفتستید دست ناتوانی را
تا توانایی بهتر را پدید آرید
آن زمان که تنگ می بندید
بر کمرهاتان کمربند ‎در چه هنگامی بگویم من ؟
یک نفر در آب دارد می کند بیهوده جان قربان ‎آی آدمها که بر ساحل بساط دلگشا دارید
نان به سفره جامه تان بر تن
یک نفر در آب می خواند شما را
موج سنگین را به دست خسته می کوبد
باز می دارد دهان با چشم از وحشت دریده
سایه هاتان را ز راه دور دیده
آب را بلعیده در گود کبود و هر زمان بی تابیش افزون
می کند زین آبها بیرون ‎گاه سر . گه پا ‎آی آدم ها ‎او ز راه دور این کهنه جهان را باز می پاید ‎می زند فریاد و امید کمک دارد ‎آی آدم ها که روی ساحل آرام ، در کار تماشائید !
موج می کوبد به روی ساحل خاموش
پخش می گردد چنان مستی به جای افتاده ، بس مدهوش
می رود نعره زنان. وین بانگ باز از دور می آید :

یا در خطوطِ کوهپایه‌یی رمه‌یی که شبان‌اش در کج و کوجِ ابر و ستیغِ کوه نهان است؛ یا به سیری و سادگی در جنگلِ پُرنگارِ مه‌آلود گوزنی را گرسنه که ماغ می‌کشد. تو خطوطِ شباهت را تصویر کن: آه و آهن و آهکِ زنده دود و دروغ و درد را. ــ که خاموشی تقوای ما نیست. □ سکوتِ آب می‌تواند خشکی باشد و فریادِ عطش؛ سکوتِ گندم می‌تواند گرسنگی باشد و غریوِ پیروزمندِ قحط؛ همچنان که سکوتِ آفتاب ظلمات است ــ اما سکوتِ آدمی فقدانِ جهان و خداست: غریو را تصویر کن! عصرِ مرا در منحنی‌ تازیانه به نیش‌خطِ رنج؛ همسایه‌ی مرا بیگانه با امید و خدا؛ و حرمتِ ما را که به دینار و درم برکشیده‌اند و فروخته. □ تمامی‌ِ الفاظِ جهان را در اختیار داشتیم و آن نگفتیم که به کار آید چرا که تنها یک سخن یک سخن در میانه نبود: ــ آزادی! ما نگفتیم تو تصویرش کن!

ی سکوت کرده اینچنین سرگردانند.

اهوی سکوته آخیییییش... چقدر حال دلتنگیم جا اومد...!

ده به لب باز در اوج غمم باز رنجیده تنم من و تاریکی شب من و خاموشی لب منم آن شب زده ی خسته تنم ساده رفتی نشنیدی سخنم منم آن غمزده ی سوخته دلم چشم ها شسته از این بار غمم خواهم این لب به سخن باز کنم مُهر برکَنده از این راز کنم نغمه با نی چو هم ساز کنم قصّه ی عشق تو آغاز کنم باز از خواب تو بیدار شدم تشنه ی لحظه ی دیدار شدم باز با غصّه هم آغوش شدم باز از یاد فراموش شدم در شب سرد بی مهتاب دلت منم آن شمعی که خاموش شدم...

لم می گیرد همه جا پُر می شود از سکوت و غصّه ها می رسند از راه ... اینجا آسمانش ابریست ستاره هایش خاموش و سکوت شب باز تنهایی را به رخم می کشد ... اینجا بهار بوی پائیز می دهد شکوفه های احساس می ریزند از درخت محبّت و غنچه های عشق گویی میلی به باز شدن ندارند ... اینجا غصّه ها می تازند چشم ها می بارند و جادّه ها در انتظارند ... اینجا در سکوت و خاموشی شب چراغی روشن است دلی بی تاب است و چشمانی بی قرار که آمدنت را انتظار می کشند ... کاش بیایی ...

زرد میشد آفتاب دیدگانم سرد میشد آسمان سینه ام پر درد می شد ناگهان طوفان اندوهی به جانم چنگ میزد اشکهایم همچو باران دامنم را رنگ می زد وه ، چه زیبا بود اگر پاییز بودم وحشی و پر شور و رنگ آمیز بودم شاعری در چشم من می خواند ، شعری آسمانی در کنار قلب عاشق شعله میزد در شرار آتش دردی نهانی نغمه من ... همچو آوای نسیم پر شکسته عطر غم می ریخت بر دلهای خسته پیش رویم چهره تلخ زمستانی جوانی پشت سر آشوب تابستان عشقی ناگهانی سینه ام منزلگه اندوه و درد و بدگمانی کاش چون پاییز بودم ، کاش چون پاییز بودم فروغ فرخزاد

یرد، می اندیشد: « بردگان ناتوانایی که می سازند دیوار بزرگ شهر را هر یکی زانان که در زیر آوار زخمه های آتش شلاق داده جان مرده اش در لای دیوار است پنهان» آنی از این دلگزا اندیشه ها راه خلاصی را نمی داند زن چینی او، روانش خسته و رنجور مانده است با روان خسته اش رنجور می خواند زن چینی، در نخستین ساعت شب:« در نخستین ساعت شب هر کس از بالای ایوانش چراغ اوست آویزان همسر هر کس به خانه بازگردیده است الا همسر من که ز من دور است و در کار است زیر دیوار بزرگ شهر» در نخستین ساعت شب، دور از دیدار بسیار آشنا من نیز در غم ناراحتی های کسانم؛ همچنانی کان زن چینی بر زبان اندیشه های دلگزایی حرف می راند، من سرودی آشنا را می کن در گوش من دمی از فکر بهبودی تنها ماندگان در خانه هاشان نیستم خاموش و سراسر هیکل دیوارها در پیش چشم التهاب من نمایانند نجلا! در نخستین ساعت شب، این چراغ رفته را خاموش تر کن من به سوی رخنه های شهرهای روشنایی راهبردم را به خوبی می شناسم، خوب می دانم

۱۶ مرداد ۱۴۰۴ – ساری اثر: محمد ابراهیمی جویباری — رد قلم‌های جسور، زمینه‌ای خاموش و عمقی تاریک را شکافته تا واژه‌ها چون شعله‌ای سرخ بدرخشند؛ جایی که عشق، نه در کلمات، بلکه در بافت و ضربان رنگ جاری می‌شود. ⸻ این تابلو سفری است از سکوت به صدا، از پس‌زمینه‌ای خاموش به شعله‌ای که در مرکز می‌سوزد. واژه‌ی شاعرانه «مرا هزار امید است و هر هزار تویی» در اینجا نه فقط یک متن، که یک تجربه بصری و حسی است؛ در هم‌تنیدگی بافت و رنگ، بازتابی است از حضور پررنگ «تو» در میان تمام احتمالات زندگی. رنگ زیتونی و خاکستری پس‌زمینه، روایتگر روزمرگی‌ها و فراز و نشیب‌های زیست انسانی است، و خط سرخ مرکز، همان محور امید و دلیلی برای ادامه مسیر. در این اثر، خط و رنگ در هم می‌تنند تا یادآور شوند که حتی در میان تیرگی، حضور تو روشن‌ترین اتفاق جهان است #تابلو #نقاشیخط #محمد_ابراهیمی #سبک_هنری #کالیگرافی #نگارین_آرت⁩

عاد : 30×78×30 سانتیمتر سال خلق : 1403 استیتمنت : از واپسین فرود بر و بارت بر خوانِ موریان دو خزان، بیش نگذشته خود نیز بر سفره ی خاموشی فتادی اما، گویی جانی که در قاب شکسته ات نهان بود شراره ی مستِ شعله را بر نمی تابید تا.... اندیشه ی پروازت ، چین بر دستانم نشاند تا.... دمیدن به یاد آرَد ، که تو نِی برای خاک و آتش بَل، برای موطنی در جاویدان ،،،،، بسی پرها به آسمان سایی

ی خندان خور “نوش‌خند”، جایی که رنگ و کلام در هم می‌آمیزند. زندگی میان جرعه‌ای اندیشه و لبخندی از دل تجربه جریان دارد. “نوش‌خند” روایت همنشینی خرد و لذت، تفکر و شهود است. درهم‌تنیدگی رنگ‌ها و فرم‌ها، نجوای خاموش خردمندانی‌ است که در سکوت، هزاران سخن برای گفتن دارند. در این اثر، خوشنویسی نه فقط یک فرم بصری، بلکه پلی میان معنویت و احساس است؛ نقطه‌ای که نگاه بیننده در آن متوقف نمی‌شود، بلکه جاری می‌شود، همچون جرعه‌ای شیرین از حقیقت. 🎨 نام اثر: نوش‌خند 📏 ابعاد: ۱۲۰ × ۱۰۰ سانتی‌متر 🖌 متریال: میکس مدیا روی بوم 🎨 هنرمند: محمد ابراهیمی جویباری

رمند: امیرمهدی کورشلی

هنرمند: زینب مرادی