نتایج جست جو "آشفته" در سایت 100هنر

غزل #مولانایِ_جان دکلمه #شیدا_نامور

اهیمی_جویباری #نقاشیخط شهریور 1400 کولی اکریلیک روی بوم 100 در 100 منم که شهره ی شهرم به عشق ورزیدن محمد ابراهیمی جویباری شکل و شمایل تابلو از در هم ریختگی و حکاکی حروف و کلمات و ایجاد ترکیبی آشفته را نشان می دهد شکلی که از حالات درونی هنر مند برمیخیزد . که خود را جای فردی عاشق تصور می نماید که وجودش در جوش و خروش وصال یار است . حرف واو بزرگ که در وسط تابلو خود نمایی می کند سنبل عاشق یا انسانیست که به احترام معشوقه ی خود سر به زیر آورده و حالتی شبیه افتادگی به خود گرفته است . و نمادی از کلمه ی او ست که اشاره به خدا یا معشوق جاویدان دارد و انسان عاشق پس از تحمل رنج و دست کشیدن از همه ی تعلقات که خطوط موازی که نشان از چنگ انداختن بر تمایلات و تلاش برای رهایی است ، به او دست می یابد و خود او می شود . نام کولی بر گرفته از انسان هایی است که هیج وابستگی ندارند به مادیات و همواره در گذارند . این حس زیبا رو تقدیم شما می کنم

دند: اول پرندگان عطار که در داستان “ سی مرغ “، در جست و جوی معنا و سلوکی عرفانی برای رسیدن به ذات حق هستند. گنجشک های من هم از این قاعده مستثنی نیستند. و همچنین این بیت از مولانا : “ای قوم به حج رفته کجایید؟ کجایید؟ معشوق همینجاست، بیایید بیایید” نقش پرنده و تکرارش، از زمانهای دور حامل بار نمادین پیروزی خیر بر شر، خوشبختی و نیک روزی، بشارت بهتر، درخواست باروری و باران خواهی و همچنین مفاهیم عرفانی و مذهبی بوده. من هم به شیوه ی گذشتگان ، با تکرار گنجشک آرزو کردم آرامش و صلح در این دنیای آشفته حکمران باشه و برکت و روزی نسیب تمام مخلوقات زنده

ه دلم در هوای تو می باره غزل در نگاه تو آسمان دلت را کمی وا کن محتاجم به آغوش گرم تو هر کجا خبر از دلتنگی بود آن بُود آشیانه و منزل تو من گفته بودم به قاصدک‌ها نیاورند خبری جز گیسوی تو نسیمی وزید و مرا آشفته کرد بیقرارم اما ، آرامم در قرار تو آهوانه باز به آغوش من بیا زنده است امیدم با دستان تو هر کجا که خبر از عشق آمد خواهم جان دهم در کنار تو

در سر سودات بسی سر شده...) #محمدمظهری #محمد_مظهری

عنا. ... قبل از هر واژه زن ها را نام های پر نقش تری مستور است، هر نقش را پرنده ای... و ششمین نام تمام زنها یکی ست؛ "عشق". ... زنی که متروکه ترین شهر ممکن است در چهارچوب قاب هیچ آغوشی جا نمی شود. زن رو به روی خودش ایستاده تلخ؛ با گیسوانی بریده و کوتاه قدم هایی مسموم قلبی مغموم و آرزوهایی نابالغ و لبریز... دستانی حزن آلود، با تبسمی چرکین. ... هر زن حوایی ست مطرود مانده تر از خویش. هر زن سیلی سرخی به طعم سیب بر چهره ی آشفته ی جهان. در گوشه های شهر آواز حواصیلی اش،غریب. جهانش به خردی آلو دهانش به جست و جو دهانش... به خواب عمیقی رفته که خمیازه اش رویاست! ... جا مانده است از "خود" از "زندگی" با پاهای ناگزیری که می دوید و دور می شد از او، تمثیل شهری ست که طبیعتش را به تاراج برده اند و حنجره اش زخمی ست. ... زنی که مسقف است و پر دیوار، زنی که پنجره اش رو به حیاط زندان است، زنی که نام هفتمش "اندوه"؛ هم تویی، هم منم. #حورا_حقشنو