نتایج جست جو "زندگی عشق رنگ" در سایت 100هنر

زندگی کن ، برقص ، بخوان ، رنگ بزن تمام صفحات زندگی را آنگونه که میخواهی. در این اثر زنان آواز میخوانند زنانی که در حصار زندگی و جامعه اسیرند ، زنانی که مادران این سرزمینند و در حصار منزلی تنگ اسیرند. در میان شعله های زندگی اسیرند ولی آواز عشق میخوانند و روح انسان را تا بالاترین منزلگه آن جهانی بالا میبرند .

ان گم شد،هنگامی که آرزو ها بزرگ بود و زندگی ارزش زنده بودن داشت، رویایی داشتم که در آن عشق هرگز نخواهد مرد، رویایی داشتم که در آن خداوند بخشنده بود، وقتی جوان و بی باک بودم، وقتی رویا ها پرورانده و مستعمل شده و دور ریخته میشد، غرامتی برای پرداختن نبود، آهنگی نبود که خوانده نشود وشرابی نبود که چشیده نشود، اما ببر ها در شب می آیند، با نعره هایشان، به نرمی تندر،وقتی رویاهایت را می درند، وقتی رویا هایت را به شرم مبدل میکنند،ولی من همچنان در رویای آمدن او هستم، و ما با هم زندگیمان را آغاز خواهیم کرد، اما رویاهایی هستند که نمی توانند تحقق یابند،و طوفان هایی هستند که قابل تحمل نیستند، رویایی داشتم که زندگی ام...بسیار بهتر از این دوزخی هست که در آن زندگی میکتم، بسیار بهتر از آنچه که امروز به نظر می رسد، دریغ که روزگار، رویایی که در قلب داشتم نابود کرده است

باز برمی کشی آهی و ، می گریی بغضت میکند خشک ، رود روان را آخر ز چه روی است تو را این حال و آن دل بد ، که می کند فغان چیست راز دل دلِ این قاصدک پیر که نمی دهد برایت خبری خوش به ارمغان نه نسیم را لطف است با تو نه می آکند دیده گانت را سراب یاران همگی ز مستی در خواب اند نیست ساغری که دهدت ، پیمانه ای شراب زندگی برای تو در او بود با او لحظه هایت ، می شد به رنگ گلهای بهار خورشیدی بود که میدرخشید در تن گل های سرخ ، در زمزمۀ جویبار فلک شکست شوق پروازت را در پس ابر رعد غرید و برق ، سینه اش را کرد نشان قلبت نمی تپید ، در درنگ قلب او آسمان می برد عشقت را ، به اعماق کهکشان به رسم ، نوشته این را بر قلب زمین خواهد روئید گل ، تا شود پرپر می رود شاهین تا اوج تا برافکنیم از تنش ، شهپر این است سایۀ سرنوشت یک انسان می جوید رنگ عشق را در آسمان اما آنجا که می نویسند قصه بر می گیرند از دل تو ، از چشم من ، امان ------------------ بردیا امین افشار

تکنیک: اکریلیک روی بوم سال اجرا: مهر ۱۴۰۴ محل خلق اثر: ساری هنرمند: محمد ابراهیمی جویباری ⸻ در این اثر، پیوند میان شور و طراوت بهاری با حضور معشوق به زبان خوشنویسی و لایه‌های رنگی ترجمه شده است. رنگ‌های سرد و آرامِ پس‌زمینه، زمینه‌ای برای تجلی واژه‌ها هستند؛ واژه‌هایی که در پیچ‌و‌تاب خطوطشان، نغمه‌ی تولد، عشق و تداوم زندگی شنیده می‌شود. «تو عید منی، من بهار توام» نه فقط جمله‌ای شاعرانه، بلکه بیانی از توازن روح و طبیعت است؛ جایی که عشق، آغاز هر شکفتن است و انسان، آینه‌ی رویش.

۱۶ مرداد ۱۴۰۴ – ساری اثر: محمد ابراهیمی جویباری — رد قلم‌های جسور، زمینه‌ای خاموش و عمقی تاریک را شکافته تا واژه‌ها چون شعله‌ای سرخ بدرخشند؛ جایی که عشق، نه در کلمات، بلکه در بافت و ضربان رنگ جاری می‌شود. ⸻ این تابلو سفری است از سکوت به صدا، از پس‌زمینه‌ای خاموش به شعله‌ای که در مرکز می‌سوزد. واژه‌ی شاعرانه «مرا هزار امید است و هر هزار تویی» در اینجا نه فقط یک متن، که یک تجربه بصری و حسی است؛ در هم‌تنیدگی بافت و رنگ، بازتابی است از حضور پررنگ «تو» در میان تمام احتمالات زندگی. رنگ زیتونی و خاکستری پس‌زمینه، روایتگر روزمرگی‌ها و فراز و نشیب‌های زیست انسانی است، و خط سرخ مرکز، همان محور امید و دلیلی برای ادامه مسیر. در این اثر، خط و رنگ در هم می‌تنند تا یادآور شوند که حتی در میان تیرگی، حضور تو روشن‌ترین اتفاق جهان است #تابلو #نقاشیخط #محمد_ابراهیمی #سبک_هنری #کالیگرافی #نگارین_آرت⁩