نتایج جست جو "تاریکی" در سایت 100هنر

ce in the darkness Acrylic and chalk pastel on canvas

ا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم هواداران کویش را چو جان خویشتن دارم. این اثر، گفت‌وگویی است میان سکوت و تلاطم؛ میان تاریکی و روشنایی، و میان «من» و «او». لایه‌های اکریلیک در بافتی زنده و نفس‌دار، تارهایی از حضور و غیاب را به هم می‌بافند، تارهایی که در هر نگاه، مسیر تازه‌ای به جان بیننده باز می‌کنند. 🔸 ابعاد: ۹۰×۹۰ سانتیمتر 🔸 اکریلیک روی بوم 🔸 ۱۳۹۶ 🔸 منتخب و شرکت‌کننده در چندین نمایشگاه بین‌المللی 🔸 نام اثر توسط یک دکتر سوئیسی «تار عرفانی» نام گرفت، نامی که درون اثر زیسته است. هر نگاه، گره‌ای دیگر از این تار را می‌گشاید. ⸻ #تارعرفانی #نقاشیخط #اکریلیک #هنرمعاصر #هنر_ایرانی #هنرمدرن #محمدابراهیمی_جویباری #AbstractArt #PersianCalligraphy #ContemporaryArt #ArtCollector #FineArt #IranianArt #ModernArt

ای زیاد که چشم به جهان دوخته اند و در گرداب خود پسندی در زندان فقر در جهان تاریکی زندانی شده اند که نیاز به نگاه ما و مردم دنیا دارند

ده های روزنامه و مجله و استفاده از رنگ اکرولیک.ابعاد کار70×50 این تابلو برگرفته از ناخودآگاه ذهنی من هستش ینی هر امال و ارزو هر تصمیم هر اتفاق و هر حادثه ای که توی ناخودگاه ذهنی من وجود داره توی این تابلو با استفاده از یک سری عکس ها که بصورت نمادین هستش نمایش داده شده. بطور مثال استفاده از اون شکل دایره ای روشن بین اون تاریکی برای من مثل زمانی بوده که توی اوج تاریکی ها و یک سری بدبیاری ها اون نور امیده روشن شده و بهم راه داده که خب این فکر و با این شکل نشون دادم. اون قسمتای کلی تابلو که به صورت بافت هستش اونها برای من نماد اتفاقات کوچیک زندگی بودن که توی ساختار زندگی من دخیل بودن. عکس خلبان سمت چپ کادر که اندازه اون خیلی بزرگتره نماد موفقیته ن به این منظور که موفقیت فقط توی کار خلبانیه نه اما این شغل و من نماد موفقیت و اون حس ازادی که خودم دنبالشم رو قرار دادم چون کار خلبان هاهم نوعی آزادی داره البته این توی باور ذهنی من هستش در کل این تابلو از ذهن ناخودآگاه من نشات گرفته.

پیش می آید که آدمی از #روشنایی بترسد. #افلاطون

تان مازندران - قلعه پولادو در تاریکی مطلق و همینطور شرایط بد و لغزنده بودن مکان مورد نظر و چیزی حدود 4 ساعت عکاسی توسط بنده ثبت گردید در تیرماه 96 canon5DmII -lens:16-35II - iso:2500 - 280frame shot-exposur time:30 -f:2.8

س ها و نفس ها ... و صدای آب که فرو می ریزد قطره قطره قطره از شیر بعد دو نقطه سرخ از دو سیگار روشن تیک تک ساعت و دو قلب و دو تنهایی فروغ فرخزاد

ده به لب باز در اوج غمم باز رنجیده تنم من و تاریکی شب من و خاموشی لب منم آن شب زده ی خسته تنم ساده رفتی نشنیدی سخنم منم آن غمزده ی سوخته دلم چشم ها شسته از این بار غمم خواهم این لب به سخن باز کنم مُهر برکَنده از این راز کنم نغمه با نی چو هم ساز کنم قصّه ی عشق تو آغاز کنم باز از خواب تو بیدار شدم تشنه ی لحظه ی دیدار شدم باز با غصّه هم آغوش شدم باز از یاد فراموش شدم در شب سرد بی مهتاب دلت منم آن شمعی که خاموش شدم...

بوم • ابعاد: ۱۰۰×۱۰۰ سانتی‌متر • متن: «عاقلان نقطه‌ی پرگار وجودند ولی عشق داند که در این دایره سرگردانند» • هنرمند: محمد ابراهیمی جویباری • زمان اجرا: شهریور ۱۴۰۴ • مکان: ساری ⸻ این اثر، بازتابی از جدال پنهان عقل و عشق است. خطوط طلایی بر بستری تیره، استعاره‌ای از روشنایی و امیدی هستند که در میان تاریکی‌های وجود خودنمایی می‌کنند. شعر، کلید درک این اثر است: عقل، نقطه‌ای ثابت و محدود را نشان می‌دهد، در حالی که عشق، بی‌پایانی و سرگردانی دایره را آشکار می‌سازد. ترکیب نقاشیخط و اکریلیک در این تابلو، دعوتی است به تأمل؛ تا بیننده خود را در هاله‌ای از رمز، نور و سرگشتگی بازشناسد. ⸻ « عاقلان نقطه‌ی پرگار وجودند ولی عشق داند که در این دایره سرگردانند… اکریلیک روی بوم – ۱۰۰×۱۰۰ شهریور ۱۴۰۴ – ساری اثر: محمد ابراهیمی جویباری »

فیقی از عمق شعر و ظرافت نقاشی، به تصویر می‌کشد شکوه لحظاتی که شب، زلف چلیپایی را در هم می‌شکند و صبحدم، نفس‌های مسیحایی می‌دمد.” استیتمنت: این اثر با تکنیک اکریلیک روی بوم، در ابعاد 100 در 150 سانتی‌متر، الهام‌گرفته از شعری است که تناقضات زندگی را در نور و تاریکی، آشفتگی و آرامش به تصویر می‌کشد. خطوط زنده و ضربه‌های رنگی، حرکتی پویا در دل سکون به وجود آورده‌اند و بازی نور زرد در تاریکی عمیق سبز، نوری از امید و زندگی را نمایان می‌کند. این تابلو بازتاب لحظه‌ای است که هنر به گفتگوی بی‌پایان با شعر می‌پردازد و بیانی از لطافت درون انسان است. هشتگ‌ها: #نقاشیخط #هنر_مدرن #اکریلیک #شعر_و_هنر #تابلوی_نقاشی #هنرمندان_ایرانی #الهام #شب_و_روز #احساس #هنر_معاصر #زیبایی_شناسی

، خالص و زیباست #گل روی چشم زن بیانگر این است که او چیزی جز عشق نمیبیند و اصطلاحا عشق کورش کرده !   شعر هایی که لابلای رنگ های سیاه چسبانده شده احساساتی هستند که از دل تاریکی ها بیرون زده  و گویی سوژه در احساساتش غرق شده و در دنیای زائیده ‌ی ذهن خود، که این هم با حالت دوار، نشان از تداوم این احساس تا مرز سوختن احساساتش پیش میرود (با توجه به سوختگی لبه کاغذ ها )  اما استفاده از رنگ سبز نشان از این دارد که او امنیت خود را در این شرایط می یابد ! که نوعی کنایه به تله ها و طرحواره های روانی‌ست استفاده از رگه های سفید و مشکی نشان از درهم بودن امید و ناامیدی ، تلخی و شیرینی و این قبیل احساسات متناقض در کنار هم است . تصویر زن با #چشم های پوشیده از گل، در اطراف دایره محاطی سبز رنگ که نمادی از چاکراه قلب است نشان از این دارد که کل دنیای وی از چاکراه #قلب وی پیروی میکند که با وجود بودن در محاصره تیرگی ها ، همچنان جوانه زده و میروید !

ران ایران، ۱۴۰۱

ران ایران، ۱۴۰۱

و معشوق فرو می‌ریزد؛ جایی که نور و سایه، ایمان و کفر، همه در یک حقیقت واحد ذوب می‌شوند. اکریلیک روی بوم – ۸۰×۱۲۰ #محمد_ابراهیمی_جویباری ⸻ استیتمنت کوتاه اثر: در این تابلو، حرکت‌های سیال خط و تداخل لایه‌های طلایی و نقره‌ای، جست‌وجوی انسان برای رسیدن به یگانگی را تصویر می‌کنند. فرم‌ها از دل تاریکی برمی‌خیزند و در نوری واحد حل می‌شوند؛ همان لحظه مکاشفه‌ای که شاعر می‌گوید: «بی‌چون باشد وجود من چون همه اوست». این اثر دعوتی‌ست به تجربه درونیِ فنا در زیبایی. #تابلو #نقاشیخط #هنرمندان_ایرانی

کورس رضایی‌فر سال: ۱۳۹۹/۲۰۲۱

ز تاریکی است و جویای تاریکی. حال بدان باش که راه نور را در پیش گیری تا از گزند جهان در امان مانی

، ذهن انسان امروز را نشان می دهد، نوعی پراکندگی و شکستگی و مبارزه با تاریکی و نور است، این احساسات در افکار همه ما وجود دارد و در طول زندگی ما ساخته می شود. هر یک از نقاشی های هادی خانی می تواند مانند بیوگرافی یک شخص باشد. داتیس گلمکانی۱۳۹۹ . . #art #هنر #هنرمند #artist #artwork #اکریلیک #رنگ #artist

این اثر، روایتی‌ست از کشاکش تاریکی و تولد نور؛ جایی که خط، از دل سکوت برمی‌خیزد و به جانِ رنگ می‌پیچد. اکریلیک روی بوم ۱۲۰×۸۰ اثر: محمد ابراهیمی جویباری در این اثر، خط نه تنها واگویه‌ای از کلمات، که تجسمی از جریان نفس است؛نَفسی که از تاریکیِ شب عبور می‌کند و در روشنای سحر تولدی دوباره می‌یابد. ی‌سازد. هر ضربه‌ی قلم‌مو و هر پیچش خط، پلک‌زدنی‌ست میان بودن و شدن؛ نوعی مراقبه‌حرکت سیال حروف در دل زمینه‌ای از آبی و صدفی، گفت‌وگویی میان عمق و رهایی می بصری که مخاطب را به مکث، تنفس و بازخوانی درون دعوت می‌کند. این تابلو در نسخه‌ای یکتا خلق شده تا تجربه‌ی منحصربه‌فرد نور و نَفَس را برای صاحب خود حفظ کند؛ جایی که شعر، خط و رنگ در سکوت بوم یکی می‌شوند.

اثر محمد ابراهیمی جویباری مهر ۱۴۰۳ ساری ✨ مرا هزار امید است و هر هزار، تویی… ✨ در این اثر، واژه‌ها در میان موج‌های رنگ و بافت، معنایی تازه می‌گیرند. تضادهای تیره و روشن، بازی نور و سایه، و رگه‌های درخشان امید… همه و همه روایتگر جهانی‌اند که میان ویرانی و شکوفایی، میان سقوط و رهایی، به جست‌وجوی خویش برمی‌خیزد. اینجا، هر خط تپشی است از اشتیاق… هر رنگ، فریادی است از ایمان… و هر نقطه، آغاز سفری بی‌پایان در مسیر امید. ✨ آن سوی تاریکی، نوری در تلاطم است… ✨ گاهی، امید از دل ویرانی زاده می‌شود. از میان تیرگی‌هایی که می‌خواهند بلعیدنت، اما تو می‌تابی… رنگ‌ها اینجا بی‌قرارند، واژه‌ها شکسته، خطوط سرگردان… درهم‌آمیختگیِ نور و سایه، قصه‌ای را روایت می‌کند که آغاز و پایانش یکی است: جست‌وجوی بی‌پایانِ 🎨 میکس مدیا روی بوم | ۱۲۰×۸۰ 🖌 محمد ابراهیمی جویباری 📍 مهر ۱۴۰۳ | ساری #مرا_هزار_امید_است #نقاشیخط #هنرمعاصر #میکس_مدیا #محمدابراهیمی_جویباری #جریان_امید #هنر_ایرانی

وقت بودکه میخواستم رهایی روبکشم اماچجوری میتونستم؟چون واقعاخودم رها نبودم میخواستم رهاباشم امانبودم میخواستم ازترس هاقضاوت ها وابستگی هاحقیقت های نیمه جان ازدروغ آزادی جنگ صلح حتی از آگاهی رهاباشم میخواستم به هیچ قانونی پایبندنباشم بعدازسالهای دوری که نه خیلی برام دور هستن ونه خیلی نزدیک بلاخره فهمیدم کلیدی ترین جمله ی دنیاتنهایک کلمه است(رهایی)رهابودن از همه چیز هیچ چیزقطعی تواین دنیا وجود نداره(هیچ چیز) نیازی نیست اینقدرکلماتمون روباقاطعیت بیان کنیم این روبدون لحظه ای که تودراواسط روزروبه سمت خورشیدباتمام وجودت وبایقین فریادمیزنی الان روزه درهمون لحظه نیمی ازدنیادرتاریکی فرورفته وبه احتمال خیلی زیادنیمی ازمردم دنیادرخواب هستن بیا سعی کنیم همیشه از بالابه قضیه نگاه کنیم یه نگاه کلی واسه یه مورچه دنیاهمیشه ۲بعدیه روزی که این موضوع روعمیقاوباتمام وجود واززوایای گوناگون متوجه بشیم ودرکش کنیم دیگه شبیه هیچکسی نخواهیم بود(به جزخودواقعیمون)