نتایج جست جو "سفره" در سایت 100هنر

ض کن که بعضی از اینجا دور حتی نان از سفره,کلمه از کتاب,شکوفه از انار و تبسم از لبانمان گرفته اند با رویاهامان چه میکنند!؟ #سید_علی_صالحی

دارد که دست و پای دائم می زند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید
آن زمان که مست هستید از خیال دست یابیدن به دشمن
آن زمان که پیش خود بیهوده پندارید
که گرفتستید دست ناتوانی را
تا توانایی بهتر را پدید آرید
آن زمان که تنگ می بندید
بر کمرهاتان کمربند ‎در چه هنگامی بگویم من ؟
یک نفر در آب دارد می کند بیهوده جان قربان ‎آی آدمها که بر ساحل بساط دلگشا دارید
نان به سفره جامه تان بر تن
یک نفر در آب می خواند شما را
موج سنگین را به دست خسته می کوبد
باز می دارد دهان با چشم از وحشت دریده
سایه هاتان را ز راه دور دیده
آب را بلعیده در گود کبود و هر زمان بی تابیش افزون
می کند زین آبها بیرون ‎گاه سر . گه پا ‎آی آدم ها ‎او ز راه دور این کهنه جهان را باز می پاید ‎می زند فریاد و امید کمک دارد ‎آی آدم ها که روی ساحل آرام ، در کار تماشائید !
موج می کوبد به روی ساحل خاموش
پخش می گردد چنان مستی به جای افتاده ، بس مدهوش
می رود نعره زنان. وین بانگ باز از دور می آید :

تیتمنت : اینجا میانه ی تمام خاوران عالم است. اینجا بود که نخست ؛ یخبندان در انتهای عصرش به آفتاب آب داد که زمین رستن آغاز کند،که شکوفه ی سیب جوانه زند،تا آدم و حوا سر یک سفره نشینند،،، همین جا بود که قلم به جوهر دل داد و کلام معشوقه ی شعر شد،،، اینجا بود که اندیشه مشعل افروخت و تمام نورش را به یونان پست کرد،،، اینجا اولین جامه را بافتند، عقل را به شرافت باختند، و ددان به ملکشان تاختند. اینجا بود که مهمانهای ناخوانده طمع را در دل کاشتند و صاحب خانه را در باغش کشتند،،، اینجا تاریخ را چنان دردی در خود فرو خورده، که زمین برایش نفت گریست،،، اینجا زیر و روی نگین گیتی، همه چیز برای سوختن است،،، حتی عروسکها...... اینجا خاورِ میانه است،،، اینجا میانه ی تمامِ خاورانِ عالم است،،، اینجا قلب تمام عالم است. #فروخته_شد

عاد : 30×78×30 سانتیمتر سال خلق : 1403 استیتمنت : از واپسین فرود بر و بارت بر خوانِ موریان دو خزان، بیش نگذشته خود نیز بر سفره ی خاموشی فتادی اما، گویی جانی که در قاب شکسته ات نهان بود شراره ی مستِ شعله را بر نمی تابید تا.... اندیشه ی پروازت ، چین بر دستانم نشاند تا.... دمیدن به یاد آرَد ، که تو نِی برای خاک و آتش بَل، برای موطنی در جاویدان ،،،،، بسی پرها به آسمان سایی