اثر حامد عقیلی در هنر گویندگی : محفل گویندگی

ز من رو نگیر و به من بگو چه بر سر تو آمده با گریه هایت آسمان با آنهمه ابرهای سیاه نبارد به اندازه ی اشک هایت هر چند میدانم دل شکسته‌ای اما جان من کمی رها کن بغض هایت راز دل مگو با من فقط گاهی بگذار با نوای دلم کنم آرامت نگذار ناگاه دیر شود و حسرتی تو را بکشد و مرگ کند مهمانت دوست داشتن یک حس الهی ست قدر بدان احساسی که میکند آگاهت هیچ چیز بی سبب رخ نمی دهد اقبال بد زما و خوبش مهربانی ست سایه های روشن نشانه ی امیدواری ست وا کن بال پروازت را اینجا روشنایی ست