نمایشگاه پالیمنتو
توضیحات و استیتمنت نمایشگاه
«پالیمنتو» از دلِ دو مفهومِ همخانواده زاده میشود: پالیمِنت، روایتِ چندلایهای که گذشته در آن هرگز خاموش نمیشود و از میان لایههای تازه سر برمیآورد؛ و پِنتیمنتو، اصطلاحی در نقاشی که لحظهی بازگشتِ طرحهای پنهانِ یک تابلو را توصیف میکند، زمانی که رنگِ سالخورده کنار میرود و تصمیمِ نخستینِ هنرمند دوباره دیده میشود. هر دو مفهوم بر یک حقیقت ساده اما ژرف تأکید دارند: هیچ اثری کاملاً از نو آغاز نمیشود. هر آنچه تازه مینویسیم، بر شانهی چیزهایی ایستاده که پیشتر نوشته شدهاند. نمایشگاه «پالیمنتو» همچون آرشیوی چندرسانهای همین بازگشت و تداوم را کاوش میکند. این مجموعه طی چهار سال شکل گرفته؛ دورهای که در آن، هنرمند روزنامه را نه بهعنوان حاملِ خبر، بلکه بهعنوان مدیوم تاریخی برگزیده است. صفحات روزنامه در اینجا تبدیل به بستری میشوند که بر آن لایههایی از زمان، سیاست، فراموشی و واکنش عاطفی حک شدهاند. متنی که زمانی وانمود میکرد حقیقت را بیکموکاست روایت میکند، اکنون زیر رنگها محو شده، اما ردّش، عنوان، لوگو، چینش صفحه بهسان زمزمهای از عمق اثر همچنان پابرجاست. چارچوب نظری پروژه بر مفهوم پالیمپسِست استوار است؛ همان طومارِ تراشخوردهای که ژرار ژنت آن را در نظریهی بینامتنیت بسط داد. در هر اثر، لایهی زیرین، روایت رسمی و رسانهای است و لایهی رو، نقاشی انتزاعی، پاسخی است احساسی یا تفسیری به آن روایت. این کنارهمنشینیِ دو سطح، تردیدی زیباشناختی ایجاد میکند: آیا امکان دارد حقیقتی واحد در برابر ما بایستد، وقتی همواره چیزی از گذشته از زیرِ رنگِ تازه سر برمیآورد؟ این نگرش در قلب نمایشگاه و در قالب اینستالیشن تعاملی «دیوار بازنویسی» مجسم شده؛ مخاطب از مقامِ تماشاگر صِرف، به کنشگری بدل میگردد که با لمس، خط، نشانه و نوشتار، روایت را دوباره میسازد. بازدیدکننده بر دیواری پوشیده از روزنامه، آنچه را میبیند و احساس میکند ثبت میکند؛ عملی که یادآور همان پِنتیمنتو است: لایهای نو که روی لایهای قدیمی مینشیند، اما هرگز آن را تماماً پنهان نمیکند. «پالیمنتو» در نهایت پرسشی آرام اما ناپایدار را طرح میکند: در میان نویز و آشوب رسانهها، معنای واقعی در کجا زاده میشود؟ آثار با پوشاندن متن، نوعی سکوت آگاهانه میآفرینند؛ سکوتی که سرشار از صداهای سرکوبشده است و اینستالیشن مشارکتی همان سکوت را به «صدایی شخصی» بدل میکند. این نمایشگاه تمرینی است برای دیدنِ زمان، حافظه و رسانه در قالبی چندلایه؛ جایی که هر رنگ، هر خط و هر واژه ردّی است از چیزی که بوده و چیزی که هنوز در حال نوشتن آن هستیم. ادامهی این مسیر معمولاً به این میرسد که خود مخاطب هم در ساختن لایههای تازه شریک شود. رزا متین فر
هنرمندان
کیوریتور ها
دعوت می کنیم از نمایشگاههای دیگر دیدن فرمایید
