دق هدایت سى سال قبل از بدنیا آمدنم مرا در خودش ذوب کرده است.. ومن سى سال بعداز مرگم..تنها درخت میو اى هستم بالاى گورى با سنگ سیاه که میوه هایش..کالِ کال میگندند.. مسخره است..

تناسخ را یافته اند.. پشت باغ سپهسالار بوى چرم میدهد.. گاوها با پوستشان زنده میشوند.. بهارستان بوى قانون میدهد.. مدعیانى که فراموش کار شده اند.. بازار بوى خودش را دارد.. بوى کهنگى.. پاساژهاى شهر بوى پول میدهند.. بوى هرزگى.. شهررى بوى حرم میدهد.. بوى خستگى.. بهشت زهرا بوى مرگ میدهد.. تربتُ..کافور..بوى مردگى.. انقلاب بوى کتاب میدهد.. عطرتلخ سیگار.. بوى روشنفکرى.. لاله زار بوى عجیبى دارد.. بوى آغشته به نور.. میدان بهمن بوى جگر میدهد.. کشتارگاهى که بهمن شد.. حوالى میدان شوش.. بوى خون میاید.. از درون سرنگ.. ترمینال جنوب..بوى اتوبوس.. بوى سفر..بوى هجرت میدهد.. شمیرانُ..بالاى شهر..بوى ادکلن هاى مارک.. بوى املاک گران.. بوى از ما بهتران.. و در آخر میدان آزادى.. بوى فقر میدهد.. واین دو چه به هم مى آیند..

جهان تکرارى.. یک خوابو دو تعبیر است.. هرسال پس هر سال.. در حسرت تغییر است..