بهایِ در هم تنیده در مقابل هم و انعکاس مسافر تا دورترین اغوشِ بامداد.. دریا حلقه بر دیده گان ِ تنهاترین ماهی بیابان بر دوشِ شنی تشنه و چنگِ شاخه هایِ پاییز بر بالِ اخرین برگ! . کاظم پارسای

شوند ... ِبوسه های نرم ات آرام آرام  ِآسمانِ کاغذیم را ابری می کنند ، می بارند… و واژه هایم را تمام تا استخوان می شویند. ناگاه لرزش تک تک خدایان را زیر پیراهن ات احساس می کنم  که بی محابا برای پرستیده شدن یکی  یکی یکی صف می بندند..!  . کاظم پارسای

اسمان را در انتهای آوازهایش بی محابا سر بکشد...  هر نیمه شب  کمی مانده به لبهایم از دستهایم می گریزد و باچشم هایی مه آلود  گونه های خیس ماه را  از پشت پنجره ،پاک میکند…! در من پرنده ایست  که شاخه شاخه تنهایی هایم را  نوک می زند … دیوارها از لبخند او پر می شوند  و برگ برگ بر قامت بلند تلخ ام زرد که می خندد دردهایم، یکی  یکی ،بیدار می شوند.. در من پرنده ای ست غمگین که هنوز شعر نشده است…!  . کاظم پارسای

کاظم پارسای

یکی سپید شدند…! کاظم پارسای